هزار بار آسمان را قسم دادم که دیگر به چشمان گریان من نگاه نکند.

من از حقیقت بی پایان از تصویری بی نشان،از عشق یک آهو می ترسم من از روزگار سنگدل از بایدها و نبایدها می ترسم،می ترسم از آغاز هر سرنوشت و از طلوع هر زیبایی.من از روح سرگردان زندگی،از گریزان بودن یاران می ترسم،از صدای پای رهگذران می ترسم.از آنچه هستیم و هست می ترسم از جاده بی انتهایی که عاقبت مرا آواره خود خواهد ساخت می ترسم.از لحظه ها و ساعتهایی که مرا نیز همانند خودشان بی عاطفه کرد .می ترسم از خود فراموشی دلهای پاک. می ترسم از آشنایی با تو که آغاز سرنوشتم را بدست گرفت.می ترسم از شبهایی که فقط با نفسهای گرم تو زنده بود.می ترسم از سکوت تو،سکوتی که مرد غریبه را هم به تنفس وا می داشت می ترسم،نمی دانم آیا لحظه ای فرا می رسد که تو مرا فریاد کنی،فریادی که تن یخ بسته ام را قطره قطره آب کند.............

دلم میخواد گریه کنم برای قتل عام گل

برای مرگ رازقی برای نابودی عشق

روزی بر نگاه دیواری تکیه دادم،دیوار با بینوایی اشک می ریخت او خرابه ای بیش نبود و دستان پینه بسته اش از سالهای دور سخن میگفت و چهره تکیده اش آرام و محجوب بودو با برگهای زرد اقاقی مزین شده بود،بوی کاهگلهای این خرابه مرا به یاد خاطرات گذشته می انداخت،خاطراتی که هر کس با شنیدنش لحظه ای شادی را به فراموشی می سپارد خاطراتی که روزی با من تصویری بیگانه داشتند،اما با گذشت زمان آن خاطرات تصویری آشنا به خود گرفت و همدم سالهای زندگیم شد.تنها این دیوار شاهد خاطرات فراموش نشدیم بود.روز اول بهار بود روزی که این دیوار پر بود از اقاقی،پر بود از خنده،روزی که برای اولین بار دل کوچک و خجالتیم را به او هدیه دادم روزی که کاش هیچ وقت روز هدیه دادن نبود.
روزی که اسم من و تو بر روی دیوار حکاکی شد،روزی که تو بر روی دیوار نوشتی: آشنای من غم مخور روزی باز خواهم گشت و من در مقابل نوشتم: تو هیچ وقت باز نخواهی گشت و ترک کردم آن دیوار پر از مهر و وفا را و حالا پس از سالها آمدم و به دیوار تکیه دادم وقتی که درست به دیوار نگاه میکنم،دفترچه ای از خاطرات را کنارش می یابم، اولین ورقی را که می زنم نام تو را می بینم و اشک در چشمانم حلقه می زند،با عجله دفتر را ورق می زنم و شروع به خواندن می کنم و ای کاش هیچگاه لحظه خواندن آن فرا نمی رسید.او سرنوشت بود.بعد از تو روزگارم سیاهتر شد،بعد از تو چشمانم دیگر رنگ آفتاب را ندید،بعد از تو بلبل تنهای اتاقم دیگر آواز سر نداد، بعد از تو با نسیم حرفم شد و او هم مرا تنها گذاشت،بعد از تو این دیوار بی نوا با گلهای زرد اقاقی مزین شد،بعد از تو لحظه ای دلم تاب نیاورد آهسته آهسته بستم.و بعد از تو مرده ای متحرک بودم که فقط به یاد خاطراتش نفس می کشید ولی در سینه قلبی نداشت زیرا آن را هدیه داده بود.

زندگی در گذر است،زندگی ادامه دارد