بگذارید بسوزم
دوباره زنده شده است
زبانه می کشد، زبانه می کشد
می سوزد، می سوزاند
همان که هجایش، مانند انار
سرخ است
از میان تلی خاکستر
زبانه می کشد
و اکسیژن زندگی را
ذره ، ذره می بلعد
و حیاتم را تهدید می کند
سنگینی پلکهایم را حس می کنم
اگر به خواب روم خواهم سوخت
و صدایم را کسی نخواهد شنید
چه باک است،
بگذارید بسوزم
بگذارید در این آتش سوزان بسوزم
تا عبرتی شوم
تا آنان که از دور،
دستی بر آتش دارند، بدانند
به خاکستر اعتمادی نیست
و این آتشی نیست
که آسان خفه شود
بگذارید بسوزم
و با درد خود بسازم
تا بدانند
که این زیبای افسونگر
شیطانی از جنس آتش است
عشق، چه نام با مسمائی
دور بایست
تا جرقه هایش
دامنت را نگیرد
دور بایست
سروده ترانه عزیز
عشق!
زیبایی عشق به سکوته نه فریاد
زیبایی عشق به تحمله نه خرد شدن و فرو ریختن
عشق خیالی ست که اگه به واقعیت برسه دیگه طعم شیرینشو از دست می ده.
عشق یه کویره که عاشق تشنه با رویای سراب معشوق قدم به جلو میذاره
عشق راه ناهمواریه که وقتی ازش گذشتی و تمام سختیا رو پشت سر گذاشتی می رسی به جایی که اصلا تصور نمی کردی آخرش این باشه مثل کسی که از کوهی بالا می ره به امید اینکه ببینه پشت اون کوه چیه؟لذتش فقط امید و رویای رسیدن به اون بالاست وقتی رسیدی می بینی هیچی پشت کوه نبوده و نیست ناامید و خسته می شینی به این همه راهی که اومدی فکر می کنی. البته اگه بین راه سقوط نکنی.
عشق سخن گفتن با نگاهه.
عشق امید به رسیدن و ترس از نرسیدنه
عشق تکرار افرینش
