دوست داشتم در اولین قطرات اشکم درک می کردی.......

 دوست داشتم در اولین قطرات اشکم درک می کردی آنچه در وجودم بود.دوست داشتم در تمام ناباوریها و تمام باید ونبایدها باور می کردی دردی را که سالهاست در گوشه این دل پنهان است و با تمام خاموشیم بفهمی که در دلم غوغایی برپاست.با همه کودکیم نگاهم را ذره ای از وجودت بدانی. دوست داشتم لحظه ای با مکث خود تمام هستی را به هم پیوند می دادی و هستی را آنچنان به من می بخشیدی که دیگر اثری از آن نباشد.دوست داشتم فریاد خفه این گل بخاک افتاده را بدست تن ناامید به باد نمی سپردی که ناگهان نه بادی می ماند نه من،دوست داشتم من هم یکی از صدها ستاره ای بودم که در کنج دلت آشیانه دارد.
گر چه می دانم نور من به وسعت ستاره های دیگرت نیست.دوست داشتم گلی بودم در اوج نابودی که فقط به نبودن می اندیشد و ناگهان دستی می آمد و مرا به دوباره بودن و ماندن در این زمین خوش خیال(زمینی که عادت کرده به رهگذرانش)دعوت می کرد.ولی من هر چه با تو خندیدیم،هر چه گریه کردم،هر چه احساس کردم یک شبه به فراموشی سپرده شد.نمی دانم کدام آرزو تو را صدا کرد؟!نمی دانم کدام خواهش معنای خواهش من شد؟!نمی دانم کدام شک و تردید واژه های درد آلود مرا از یادت برد،نمی دانم چرا این قصری را که تمام نفسهایمان در آن محبوس بود یک شبه خراب کردی؟! چرا من شدم همان

((ستاره ای که در اوج بودن جز به نبودن نمی اندیشید))

بنام خدایی که عشق را آفرید و عاشق شدن را گناه دانست

بازم غم و غصه،بازم درد و اندوه،اینگار باید اسممو عوض کنم بذارم دختر غم و غصه به جای دختر تنها.
اصلآ باورم نمی شد که یه روزی بخوای این کارو بکنی!چطوری دلت اومد؟!مگه من چه گناهی یا خطایی کردم که باید این جوری با من نامهربون باشی؟!جز اینکه دوستت داشتم،جز اینکه به خاطر تو هزار بار غرورم را شکستم،جز اینکه.................
امشب هر تار مویم آوازی سوزناک خواند و اشکهایم با آن همراهی کرد و قطره قطره بی صدا ریخت.باورم نمی شد که بتونی تمام اون چیز هایی را که با یه دنیا عشق بهت داده بودم پس بفرستی،این نهایت بی انصافیست که بخوای حتی ته مونده ذرات قلبم را با این کار آب کنی،با این کارت حتی توان اندیشیدن را از من گرفتی و چشمهایم را به گوشه ای خیره ساختی.

تو خود وحشت داشتی از تنهایی پس چرا من را تنها گذاشتی؟!تو خود می ترسیدی از هر چه نهایت است پس چرا مرا در نهایت رها کردی؟!

اگر برای تو بی نام و نشان بودم برای تنها گل باغچه کوچکمان نامی ساده داشتم،و تو می دانستی که نامم  همانند نگاهم بی آلایش است پس چرا؟؟؟؟!!!!

پس چرا مرا غریبه ای خواندی در نهایت تاریکی؟!چرا تو هم مانند بقیه باورم نکردی،مگر من تو را باور نکرده بودم؟؟؟؟!!!! آه ه ه ه ه ه ه ه ه ه 

 

کسی که در اوج بودن جز به نبودن نمی اندیشد
ستاره

بنام آنکه انسان را برای نوشیدن زهر تلخی بنام زندگانی آفرید

 از آسمان غم می بارد و من در تنهایی خود غوطه ورم.همه زندگی را امید می دانند و من زندگی رافقط با تو بودن می دانم.هر شب با تو در خلوت ثانیه ها راز و نیاز می کنم ای کاش بودی و با تو سخن می گفتم ای کاش در گوشم از عشق می گفتی مثل گذشته،یادت هست که عشق را از لغت نامه در آوردیم و تفسیر کردیم مقابل کوه عشق ایستادیم و با زبان گناه قسم یاد کردیم که این عشق پایدار باشه ولی تو رفتی و قسم را شکستی و من هنوز به این عشق  پایبندم.تو مرا با بی رحمی از خود راندی گفتی عاشق دیگری هستی و حالا.......

من قسم خورده ام و تا پای جان وفا دارم حتی اگر دوستم نداشته باشی.سحرگاه با رویای شیرین وصال تو بر می خیزم عکست در مقابل دیدگانم جان می گیرد،هنگامی که به چشمان سیاهت نگاه می کنم احساس می کنم مرا به سوی خود جذب می کند.آه اگر چشمانم را در آورم و در برابرت گذارم و سینه مالامال اندوهم را در مقابلت بشکافم و قسم یاد کنم که به کسی جز تو نگاه نکرده ام و مهر کسی را در دل راه نداده ام آیا باور داری؟!

روزی که برای اولین بار دیدمت از من پرسیدی برای چه زنده ای، گفتم: برای هیچ.ولی در دل فریاد می زنم هم اکنون برای تو فقط برای تو زنده ام.

زندگی را دوست دارم اگر تو با من باشی و تو را می پرستم اگر دوستم داشته باشی ای نیلوفر زندگیم.