این دل هجران زده سوخته که پیوسته با قطره های اشک سوزان فراق را به دیار آخرت میرود،رازی نهان دارد که جز بخدای عشق ، و بربت النوع جمال مطلق فاش نسازد و درد و شفا ناپذیرش را جز به آفریننده خود نگوید تا بجایی که چون قطراتی درخشنده از دیده آهسته آهسته  فرو ریزد و از حرارتش آتشی بر پا کند که سوزش دل های بیشماری را بسوزاند و بفهماند.......
صاحب دل رنج کشیده ماتم زده ایست که آرزوها و امیدهای خود را بشکل ناله های مبهم که از دردها بر میخیزد میشنود و صورت خونین خود را زیر ابرهای افق در حال پنهان شدن مشاهده میکند.........
نزدیک غروب آفتاب هنگامی که آخرین ذرات وداع آمیز و گریزپای نور خورشید از روی تپه ها و چمنها در پس ابرها مخفی میشد، درخششی سرخ رنگ که بر اثر تابش آفتاب بر صفحه دل رنگین نقش بسته باشد گوشه ای از گنبد نیلی آسمان را روشن کرده و بر صفحه آن نوشته بود.......
((من، صاحب این دل رنج کشیده  ماتم زده ای هستم که آرزوها و امیدهای خود را به شکل ناله ای مبهم که از دردها بر میخیزد  میشنوم و صورت خونین او را زیر ابرهای افق در حال پنهان شدن مشاهده میکنم!))

  

دکتر شفق مینویسد ((این طالع چقدر خا‌ئن و ستمکار است و چقدر این سرنوشت انسان خشک و بی ایمان.......... که دل از نشاط و شادمانی به اندوه و از حیات بمرگ میکشاند.))
این دل کوچک باید چقدر تحمل و بردباری داشته باشد که از دیده نگریزد و بخالقش نپیوندد.
با این وصف من صاحب دل رنج کشیده ماتم زده ای هستم که آرزوها و امید های خود را بشکل ناله ای مبهم میشنود و صورت خود را بر فراز ابرهای افق در حال پنهان شدن مشاهده میکند! راست است که گفته اند:


                                           مائیم و دل خرابی آنهم یک لحظه در اختیار ما نیست.