تقدیم به بابک عزیزم که بعد از سالها پیداش کردم. در سکوت تنهایی در خلوت شبانه ام به تو می اندیشم،به تو که چون لاله ای سرخ بر قلبم درخشیدی به تو که چون مرغان در آسمان عشقم پر می زنی،به تو که چون سبزه زارها در چمن دلم درخشیدی.به تو ای آنکه خود را چون پرستوی کوچک در قلبم هیچ لحظه ای تنها نمی یابم،مگر زمانی که از برای من نباشی.زمانی که ابر سیاهی بخواهد عشقمان را بر هم زند و آن ابر سیاه مرگ است مرگ.نمی دانم پس از مردن چه خواهد شد نمی خواهم بدانم که کوزه گر با خاک اندامم چه خواهد ساخت.ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی بسازد،سوتکی بر دست یک کودکی گستاخ و بازیگوش که یکریز و پیاپی دم خود را در آن بفشارد و با این کار تاوان سکوت مرگبارم را بگیرد.آری عاقبت خاک گل کوزه گران خواهیم شد. نمی دانم آواز تو را از کدامین نی شنیدم و مدهوش شدم نمی دانم از کجا سوی تو شدن را آغاز نمودم و از چه وقت چنین به دنبالت شتابانم نمی دانم از چه زمان ز خود گریزانم               به تو مشغول و ز خود غافل هر چه می دانم از تو می دانم                     با تو و دستهای تو آرامش خواهم یافت پس مرا دریاب                              ای گوهر هستی زندگی را با تو می خواهم آری زندگی بی تو سراسر درد و اندوه است.