دیداری از آینه

 در برابرش ایستادم،سر تعظیم فرود آوردم زیرا او بهتر از هر کس حقایق را بر من فاش ساخت با تماشای او دانستم دوری او چسان افسرده و پژمرده ام کرده است که میخواستم سنگی بردارم بر صورتش زنم و او را درهم بکوبم که دیگر قادر نباشد این دل شکسته را بصورت تصویری اینچنان پر چین و چروک نشان دهد......ولی افسوس که دستم حرکت نکرد زیرا او حقیقت بود و من فریفته دروغ و مکر،او صافی باطن داشت و من غرق در گناه،او حاکم بود ومن محکوم ابدی!

گذشته های غم آلود مرا بوضوح نشان میداد تنهایی و خاموشی غم انگیز دل افسرده ام را بصافی آبهای لغزنده و دل انگیز مردابهای آرام وساکت که از گذشت زمان در دل عمیق و اسرار آمیز خود داستانها و حوادث شگفت آوری دارند در برابرم قرار میداد. خونسردی و بی اعتنائی های زمانه را در پیش دیدگان رنجور و متحیر من چون موجی گذران میگذرانید آهی از سرد از دل پر درد کشیدم در برابرش زانو زدم و از شدت رنج و غمی که از تماشای گذشته ها عارضم شده بود  بخواب رفتم،الهه عشق و هنر را با بالهای زرین خود،که دسته ای از شعرا و نویسندگان را در آسمان لایتناهی پرواز میداد بخواب دیدم او کم کم از میان ابرها و ستاره ها فرود آمد تا در کنارم قرار گرفت و در حالیکه لبخند میزد بوسه ای آتشین بر لبانم زد و با سایر هنرمندان محروم این جهان ناپایدار بطرف ستونی از روشنایی که از گوشه آسمان میلغزید و بر اطراف من روشنایی میبخشید قصد مراجعت نمود.هنگام رفتن ارواح هنرمند بهمراه فرشته عشق هنر چنین زمزمه میکردند:

((ای نویسنده غمگین تنها،بخند...... آری بخند که تنهایی و سکوت تو،رنج و درد بی درمان تو،بزودی به پایان میرسد و تو با لبانی خندان ......به کاخهای با شکوه امید و آرزوی پایدار قدم خواهی گذاشت وبزودی بجمع ما چون شمعی فروزان روشنی خواهی بخشید......آری بخند که بزودی با این عده برای بردن روح عذاب کشیده تو به زمین نزول خواهیم کرد و نویسنده ای را که دنیای بشریت هرگز ارزش او را نفهمید و ندانست با خود بعالم ابدیت و بنزد خدای هنر مندان خواهیم برد .....تو در آنجا دیگر رنجی احساس نخواهی کرد......آرام و آزادبر پیکر ابرها سوار شده بمراد دل خواهی رسید!!))

 غم زمانه به پایان رسید و یار آمد
شراب کهنه بیاور که نوبهار آمد
حکومت دی و بهمن تمام شد ساقی
بیار می که زمستان شد و بهار آمد

 غم انگیزترین پاییز.ستاره